ابراز خوشحالی

هفته  دوم که هنوز با استاد علیمی درس نداشتیم و من هم هنوز دوربین نداشتم،

وقتی با استاد سین رفتیم توو محوطه تا یه ذره عکاسی کنیم، وقتی با دوربین بچه ها سعی میکردم عکس بگیرم،

خیلی از خودم ناراحت بودم که نتونسته بودم یاد بگیرم تنظیمات دوربین رو راست و ریس کنم

به خودم امیدواری میدادم که "وقتی دوربین بگیرم و باهاش کار کنم یاد میگیرم"

ولی این درست نبود...

مشکل من دوربین نداشتن نبود،

مشکل من این بود که استاد سین،مفهوم تدریس نمیکرد

و ما این رو وقتی فهمیدیم که سر کلاسهای استاد علیمی نشستیم

استاد سین، برای درس "مبانی هنر" انتخاب شده بودن، اما تا دو جلسه به ما عکاسی درس دادن

و البته بعد ها، مدیر آموزشگاه سر کلاسمون اومدن و توضیحات دادن و از ما عذرخواهی کردن

و من چقدر توو اون لحظات یاد مسئول آموزشگاهی بودم که برای کلاسهای نویسندگی اونجا میرفتم

اصولا وقتی دو نفر، یه کار رو انجام بدن، راحت تر میشه فهمید کدوم یکی بهتره

مثل درس عکاسی که هم استاد سین تدریس کردن و هم استاد علیمی، و ما فهمیدیم که استاد علیمی مفهوم تر تدریس میکنن

مسئول آموزشگاه کلاس نویسندگیم، عوض دنبال چاره گشتن و حد اقل عذر خواهی کردن و قبول کردن اشتباه،

دائم دوست داره جلب ترحم کنه

( من دست تنهام.. هم کار میکنم هم درس میخونم.. منم و یه عالمه کلاس که باید هماهنگ کنم... درکم کنین..)

و با این حرفا، سعی داره قبول نکنه که داره بد مدیریت میکنه

و از همه آزار دهنده تر اینه که نمیدونم چرا بچه ها، نصفه نیمه بهش اعتراض میکنن

یعنی اعتراض میکنن،

بعد که اون حرفا زده میشه ، یهو انگار دلشون براش میسوزه

بگذریم...!!!!

اینجا اومدم که خوشحالیم رو ثبت کنم

خوشحالیم از اینکه دارم ذره ذره یاد میگیرم

و دیروز، نورسنجی رو یاد گرفتم :)

البته برای اینکه زودتر لود شه مجبور شدم خیلی خیلی کوچیکش کنم :)

اما لطفا این عکس رو از یه دانشجوی عکاسی که تازه سه چهار جلسه س کلاس میره قبول کنین و خیلی حرفه ای بررسی نکنینش