این صفحه هایی که "چیزهای کوچک" یا یه همچین اسمهایی دارن رو دوست دارم خیلی

همینا که اتفاقهای خوشایند و کوچیک رو یاد آدم میارن

که باعث میشن آدم حواسش بیشتر جمع باشه به اون "ریز" های دوست داشتنی

مثلا یه دفه نوشته بود " معلم زنگ آخر نمیاد، بی سر و صدا وسایلتونو جمع کنید صف ببندید برید خونه"

چقدر بده که عین جمله رو یادم نیست

ولی حسش رو یادمه... کــِــیف میداد..

این روزها، یه حس دوست داشتنی و ریز توو خونه ماست.

یه حس "غنج خوردن دل" از دیدن شش تا پرنده کوچیک که پــُـف کرده ن و همشون روو  یه میله نشسته ن.

فنچهامون، چهار تا جوجه دارن، با پدر و مادر میشن شش تا :)

هر چی ازشون فیلم بگیرم و نگاهشون بکنم، سیر نمیشم

مثل این میمونه که یه کتاب قصه رو دارم میخونم

رفتارهاشون .. تک تک کارهایی که میکنن.. اینکه چه موقعی کدومشون چه تصمیمی میگیره.. همه اینا خیلی جالب و با مزه س

بچه ها میخوابن، مامانه و باباهه میشینن کنار هم و همدیگه رو میخارونن

مثل اینه که هم دیگه رو بوس کنن

امروز بچه هه کنارشون نشسته بود، دهنشو باز میکرد که یعنی من گشنمه، شما بگو اگه یه ذره واسه مادر پدرش مهم باشه :)))

اونا داشتن بالهاشون رو اینور اونور میکردن که خستگیشون در بره

(یه چیز دیگه که برام جالبه اینه که عین خودمون خستگی در میکنن... دستها و پاهاشون رو میکـِـشن )

اصن انگار نه انگار این بچه وجود خارجی داره :)))

شما هم اگه هیچ موجود زنده ای توو خونه ندارین، دست به کار شین :)

اگه میتونین مراقبش باشین و ازش نگهداری کنین، یه پرنده ای یا بهرحال یه موجود زنده بخرین واسه خودتون

لذتی که توو نگاه کردن به این موجودات و همراه شدن با دنیاشون هست، توو هیچ چیزی نیست

البته.. خب.. بالاخره یه روزی میمیرن و غصه بزرگی داره مرگشون

قبل از اینکه بمیرن باید بتونین دل بکنین و بفروشینش

ولی بهرحال، بودنشون، بهتر از نبودنشونه فکر کنم