به طرز وحشتناکی گرسنه م شد

جوری که تا حالا هیچوقت برام پیش نیومده بود

و بعد بلافاصله به این فکر افتادم که اگه تنها زندگی میکردم، شاید همیشه همینطوری میشد

یعنی هر روز ظهر، تا به این حد از گرسنگی نمیفتادم تصمیم به پختن هیچی نمیگرفتم

یعنی البته این اثر استرسی هست که مامانم قبلا مینداخت به جونم (الان خیلی وقته این حرفو نزده)

که یعنی بعدها من زندگی سختی خواهم داشت (چون خیلی بی مسئولیتم یعنی مثلا )

فکر کنم شاید همه مامانها همینطور باشن

تا بچه بودیم میگفتن بزرگ بشی میری دانشگاه و اینو یه جوری تعریف میکردن که انگار دانشگاه کلید بهشت هست

وقتی که بزرگتر میشیم جوری آدم رو میترسونن که انگار لبه یه قله آتشفشانی هستیم و هر لحظه ممکنه تعادلمون بهم بخوره و بیفتیم توو مواد مذاب

مواد مذاب اسمشون چی بود؟ ماگما؟

اما فکر کنم احتمالا فکر مضطرب کننده  بی خودی هست

همین الان که اینهمه گرسنه شدم مگه چیکار کردم؟

خب منتظر شدم تا غذا گرم شه...

چاره دیگه ای نداشتم

اونموقع هم مجبورم صبر کنم تا غذا حاضر شه

فوقش اگه دو سه بار اینطوری گرسنه م شه و بهم سخت بگذره، دیگه خود به خود به موقع نهار درست میکنم

اینکه اصلا ترسناک نیست

حالا اصلا کی میخواد به من اجازه بده که تنهایی زندگی کنم

راستشو بخواین، به نظرم، خودم هم تحمل تنها زندگی کردن رو ندارم

به مامانم خیلی وابسته شده م.. و اینکه تنها بودن، مخصوصا شبها،  یه کمی ترسناکه

از در و دیوار صدا میاد

بی خیال... من برم غذامو بخورم :)